Ik ben predikant in Tblisi (Georgië – tussen de Zwarte zee en de Kaspische zee). Maar vroeger had ik niets met geloven en God en Jezus. Mijn broer wel, die was voorganger. Mijn vader politie, mijn moeder de baas in een Hotel/Restaurant.
In de tijd kort nadat de Russen vertrokken uit Georgie, was er hier niets meer te doen. Werkeloosheid, geen inkomen, armoede en voor mij als jongere al helemaal niet. Alcohol, Drugs, dat wel. Bendes die wel zorgden dat ze geld kregen. Onder andere door drugs te verkopen. Daarvan was ik ook lid. Totdat..
Ik werd gepakt, de gevangenis in. Mijn vader had me vrij kunnen kopen, maar hij deed het niet: je hebt je slecht gedragen, dit zijn de gevolgen. De gevangenis is hier niet zo mooi als bij jullie in Nederland, en je wordt hier ook niet veel beter. Mijn broer keek er anders tegen aan. Hij had niet veel geld, maar heeft toch geld bij elkaar gekregen om me er uit te halen. Gelukkig.
Dus ik weer naar huis, weer kijken hoe ik verder kon gaan. Mijn broer zei nog: “kom toch eens een keer bij ons in de kerk”. Ik: “nee, hoor, dat is niets voor mij, dat is jouw ding. Laat mij maar mooi mijn eigen ding doen”. En zo ging ik verder met mijn leven.
Een oude vrouw vlak bij ons had er van gehoord: “Jij bent pas echt een ondankbaar wezen, helpt je broer je zo, en je wilt niet eens een keer bij hem naar de kerk toe. Wie ben jij wel?”. Tsja, daar sta je dan. Dus toch maar een keer heen.
Dat was heel anders als ik in de Orthodoxe kerk gewend was. Allemaal blije mensen, zingen, een goede band die muziek maakt. Zeker gezellig en na de dienst: koffie drinken en samen eten. En ja, ik ging daar vaker heen. Mijn vrienden vroegen er ook na, en ik zei ze: “mooie muziek en gratis en zelfs eten en drinken er bij”. Dus zij gingen ook met me mee. Samen met mijn vrienden elke zondag naar de kerk, muziek luisteren eten, drinken.
Maar het deed me verder eigenlijk niets. Ik hoorde het wel maar verder. Totdat ik op een nacht er over droomde. Ik droomde dat ik ging bidden tot God. Dat nooit. En toch, toen ik wakker werd kon ik me niet bewegen alsof ik helemaal verlamd was. En ik was bang. En ja, ik ging wel bidden, net zoals ik droomde. En toen, toen ik bad of God me wilde helpen: ik werd helemaal warm van binnen, van top tot teen. God bewoog mij, en liet me zien, dat Hij leeft.
Ik kon weer bewegen. En heb God leren kennen in mijn leven. God die voor ons zorgt elke dag. Ook ik ben predikant geworden. Gods liefde aan alle mensen laten zien. Les geven aan mensen op de bijbelschool.
Dit is een van de vele verhalen die we gehoord hebben in Georgie. Van onze God die mensen verandert. Onze God die leeft, en die laat zien dat Hij leeft en van ons allemaal houdt.
Voor ik dit artikel plaatste heb ik hem eerst om toestemming gevraagd. Hij zei om vooral alle broeders en zusters bij ons in de gemeente te groeten – bij deze …. de Hartelijke groeten van Malchaz die Gods Woord in Georgie verkondigd.