Auteur: Klaas Plas

Ja, een vreemd onderwerp voor een website van een vrijgemaakte gemeente. Dit artikel stond in het blad Fruit – een blad als de Boerderij voor fruittelers in België.

een zegening veronderstelt geloof in God. Het heeft dus niets te maken met bijgeloof. Een oud gezegde vertelt: “Aan Gods zegen is veel gelegen”. Het is dan ook zinol Gods zegen af te smeken o.a. over de bloesems en het werk van zoveel fruittelers en producenten van streekproducten in onze contreien.

Homili door Diaken Ivo Dams

“Lieve mensen, jullie zullen je afvragen: “Waarom dit fragment uit het lijdensverhaal van Jezus (Luc 6:43-45 en Johannes 19:1-5) bij een lof aan God en een bloesemzegening? “
“Ziehier de MENS”, zegt Pilatus. En daar staat Hij: de gegeselde, de geschonden mens door de slechtheid van anderen. Van die slechten was sprake in de eerste lezing uit Lucas. Maar er zijn gelukkig ook goede mensen laat Lucas Jezus zeggen. Jezus was bij uitstek een goed mens, een man van God, Gods Zoon, de Mensenzoon: God-mens.
Ziehier de mens! Ja, zie ons hier bijeen met zo weinig mensen omwille van de veiligheid, de gezondheid van onszelf en de anderen. Wij zijn getekend, het tweede jaar al, door de gesel van dat onooglijk klein covid-19-virus dat niet alleen ons in zijn greep heeft, maar de hele wereld. Veel mensen zijn het beu, maar toch moeten we volhouden en bijven hopen dat het oude “normaal” snel terug komt.

Ziehier de mens! Ja, hier en daar zie je het in de plantages en boomgaarden… door vorst en late sneeuwbuien beschadigde bloesems. De gesel van een laat winteroffensief dat ons, maar vooral de fruittelers slapeloze nachten bezorgde en bezorgt, want de beruchte ijsheiligen, de Heilige Mamert, Pancraas, Servaas en Bonifaas, staan ons half mei nog dreigend op te wachten met dikwijls heel koude nachten……
— en dan volgt een technisch verhaal over de fruit teelt, om af te sluiten met—-
Ondanks de gesels van Corona en het grillig klimaat zijn er dus toch veel positieve ontwikkelingen. Laat me tenslotte mijn oproep van de laatste jaren herhalen, lieve mensen! Koop lokaal en steun onze fruittelers en producenten en eet meer fruit. Het komt onze streek en je gezondheid ten goede En daarom is Gos zegen meer dan nodig.
Amen”

Vreemd? Anders dan wij gewend zijn. Maar toch schitterend mooi, dat in een vakblad als fruit, onze afhankelijkheid van Gods zegen zo duidelijk wordt verwoord.

Ik ben Ester en ik ben 37 jaar oud en ik kom uit Iran. Ik ben als Moslim opgevoed in een religieuze familie, waar ik de 3e was van 6 kinderen.

Jammer genoeg zijn al mijn herinneringen vol van donkerheid en leiden. Mijn Vader – een man die in het leger had gediend, maar nu omging met zulke vrienden, dat hij in de gevangenis eindigde.
Mijn Moeder – een vrouw die hard moest werken om de lasten van mijn vader in de gevangenis te betalen.
Hij was een misbruiker en ik zag hem mijn moeder slaan. Dat was normaal. Mijn vader begon met zijn alcohol- en drugs-vrienden bij ons thuis te komen. Het hele huis rook er naar.
Mijn moeder zocht haar uitweg in de Koran en gebed. Ik zie nog steeds haar grote angst en tranen als ze zoekt naar hoop en een weg uit deze harde tijden. Ze werd meer en meer onstabiel en was gebroken. Toen ik 9 jaar was verlied ze ons, Ik verloor alle hoop. De mensen keken me aan met medelijden in de ogen.

Na 2 jaar kwam ze terug en ik hoopte, dat alles weer beter zou gaan. Maar ik was out, er veranderde niets. Integendeel. Een paar jaar later, ik was net 17 dwong mijn vader me met mijn neef te trouwen, zodat hij wat geld kreeg. Dit was het ergste voor mij. Ik was klaar met alles, zonder hoop en meer en meer wanhopig. In die tijd werd ik moeder van twee zonen, maar het gevoel van onvrede groeide. De Koran hielp me daarin niet. Na 13 jaar in een ongelukkig huwelijk ben ik gescheiden, maar verloor mijn kinderen daarbij aan hun vader.

Hoop voor een nieuw leven
Omdat er geen toekomst was in mijn vaderland, verhuisde ik naar Tbilisi (Georgie) in de hoop daar een nieuw leven te beginnen. Maar het duurde niet lang of ik had geen geld meer. Familie kon niet helpen. Mijn huisbaas vroeg me het huis te verlaten. En ik, ik wist niet waar ik heen moest gaat. Ik liep doelloos door de straten, huilend en hopeloos. Ik zag een kerk, keek er naar en zie: “Jezus, ik weet niet wie U bent, maar als u hier bent en mij hoort, Alstublieft, help mij”.
Na ongeveer 20 minuten ging de telefoon, ik nam op en sprak met de huurbaas. Hij zei me terug te komen naar huis en daar op hem te wachten. Ik haastte terug. Hij was niet alleen, een vrouw was bij hem. Ze omhelsde me. De huurbaas stelde me voor aan zijn zus en zei, dat ik in een van haar apartementen kon blijven, tot ik zelfde huur kon betalen En ze hielpen me daarheen te verhuizen. Kon het echt waar zijn? Jezus had mijn schreeuw om hulp gehoord!
Een vriendin en ik planden om Asiel aan te vragen in Duitsland. We dachten, dat het goed kon zijn om naar een Christelijke kerk te gaan en meer te leren over Christen zijn. We ging naar de Iraanse kerk in Tbilisi. Direct zagen we dat het leven daar anders was. Mensen waren gelukkig, ze zijn aardig voor elkaar. Ik ben nog nooit eerder in zo’n plek geweest. Toen ik de preek hoorde wilde ik ze niet geloven en ging ik er tegenin. Omdat hij sprak over een goede God, die van me hield, en de god van mijn jeugd was helemaal niet goed geweest.

Uit de duisternis – een nieuw leven met Christus
Ik kwam verschillende keren terug naar deze kerk en zag mezelf God aanbidden en blij zijn met deze gelovigen. Een aantal weken later besloot ik ook om mijn hart aan God te geven. Eerst was mijn leven gevuld met duisternis en gevoelens van wraak. Maar toen werd Jezus mijn verlosser, Hij opende mijn hart en kwam in mijn leven. Ik was een zondaar, maar Hij verloste mij door Zijn genade. Ik was dood, maar Hij gaf me eeuwig leven. Hij veranderde me en antwoorde mijn gebeden, door Zijn levende Woord. Er zijn veel wonderen gebeurd in mijn leven.
Mijn familieleden en vrienden begonnen te vragen: wat is er met jouw gebeurd? Je bent plotseling zo zach, en waarom heb je zo’n grote hoop. En ik legde Gods liefde uit, en de grote dingen die Hij voor mij gedaan heeft.
God heeft een verlangen in mijn hart gelegd: een toekomst om wezen en misbruikte kinderen te helpen. Ik geef niet op om hier aan te werken. Ik hou van ze zoals Christus van mij houdt. Ik wil ze Gods Woord leren. Ik wil ze helpen om te groeien in Christus’ liefhebbende handen. Ik wil dat ze een licht worden in deze wereld en schijnen voor Christus.

Lezen in het Engels: https://www.cicmission.org/testimonies

Ik ben predikant in Tblisi (Georgië – tussen de Zwarte zee en de Kaspische zee). Maar vroeger had ik niets met geloven en God en Jezus. Mijn broer wel, die was voorganger. Mijn vader politie, mijn moeder de baas in een Hotel/Restaurant.

In de tijd kort nadat de Russen vertrokken uit Georgie, was er hier niets meer te doen. Werkeloosheid, geen inkomen, armoede en voor mij als jongere al helemaal niet. Alcohol, Drugs, dat wel. Bendes die wel zorgden dat ze geld kregen. Onder andere door drugs te verkopen. Daarvan was ik ook lid. Totdat..

Ik werd gepakt, de gevangenis in. Mijn vader had me vrij kunnen kopen, maar hij deed het niet: je hebt je slecht gedragen, dit zijn de gevolgen. De gevangenis is hier niet zo mooi als bij jullie in Nederland, en je wordt hier ook niet veel beter. Mijn broer keek er anders tegen aan. Hij had niet veel geld, maar heeft toch geld bij elkaar gekregen om me er uit te halen. Gelukkig.

Dus ik weer naar huis, weer kijken hoe ik verder kon gaan. Mijn broer zei nog: “kom toch eens een keer bij ons in de kerk”. Ik: “nee, hoor, dat is niets voor mij, dat is jouw ding. Laat mij maar mooi mijn eigen ding doen”. En zo ging ik verder met mijn leven.
Een oude vrouw vlak bij ons had er van gehoord: “Jij bent pas echt een ondankbaar wezen, helpt je broer je zo, en je wilt niet eens een keer bij hem naar de kerk toe. Wie ben jij wel?”. Tsja, daar sta je dan. Dus toch maar een keer heen.

Dat was heel anders als ik in de Orthodoxe kerk gewend was. Allemaal blije mensen, zingen, een goede band die muziek maakt. Zeker gezellig en na de dienst: koffie drinken en samen eten. En ja, ik ging daar vaker heen. Mijn vrienden vroegen er ook na, en ik zei ze: “mooie muziek en gratis en zelfs eten en drinken er bij”. Dus zij gingen ook met me mee. Samen met mijn vrienden elke zondag naar de kerk, muziek luisteren eten, drinken.

Maar het deed me verder eigenlijk niets. Ik hoorde het wel maar verder. Totdat ik op een nacht er over droomde. Ik droomde dat ik ging bidden tot God. Dat nooit. En toch, toen ik wakker werd kon ik me niet bewegen alsof ik helemaal verlamd was. En ik was bang. En ja, ik ging wel bidden, net zoals ik droomde. En toen, toen ik bad of God me wilde helpen: ik werd helemaal warm van binnen, van top tot teen. God bewoog mij, en liet me zien, dat Hij leeft.

Ik kon weer bewegen. En heb God leren kennen in mijn leven. God die voor ons zorgt elke dag. Ook ik ben predikant geworden. Gods liefde aan alle mensen laten zien. Les geven aan mensen op de bijbelschool.

Dit is een van de vele verhalen die we gehoord hebben in Georgie. Van onze God die mensen verandert. Onze God die leeft, en die laat zien dat Hij leeft en van ons allemaal houdt.

Voor ik dit artikel plaatste heb ik hem eerst om toestemming gevraagd. Hij zei om vooral alle broeders en zusters bij ons in de gemeente te groeten – bij deze …. de Hartelijke groeten van Malchaz die Gods Woord in Georgie verkondigd.